It doesen't look good.

Czarno to widzę.
Mogę Was kochani jedynie przeprosić za jakość tych zdjęć. Niestety mój fotograf odmówił jakiejkolwiek współpracy. Powinnam się cieszyć, że wogóle mam zrobione zdjęcia. Nie wiem też jaka będzie przyszłość bloga, jeśli nie mam fotografa. 
Klasyczna czarna marynarka, szyfonowa bluzka i spodnie-legginsy z kowbojkami. To mój pomysł na wygodny strój "do schowania się". Bluzka wbrew pozorom ma kolor raczej brunatno- beżowy i została wyszukana przeze mnie w ramach wymiany rzeczy na szafa.pl, ostatnio bardzo się lubimy. Z bluzką oczywiście, bo z szafą trochę mniej ;) ale  i tak wolę tam pogrzebać w pierwszej kolejności jak poszukuję rzeczy z drugiej ręki. Jest w czym wybierać.

Czarno to widzę.

Od dłuższego czasu każdy nowy rok daje mi się we znaki w najmniej oczekiwanych okolicznościach. Podobnie w tym roku, ledwo styczeń, a ja włosy z głowy rwę i zadaję pytanie "o co kamoałon". Przecież byłam dobra, grzeczna i uczynna, więc (cholera) chyba zasłużyłam na prezent? Pobożne życzenia... różnica pomiędzy tym co byśmy chcieli, a tym co dostajemy od losu jest ogromna. Nie chodzi mi o to, że wszelkie te zawirowania i zmiany nie wychodzą mi na dobre, bo jednak po upływie pewnego czasu potrafię w tym wszystkim dostrzec sens i cieszę się, że pewne sprawy mimo wszystko toczą się tak, a nie inaczej, jednak okupione jest to zazwyczaj morzem łez. Nie chce mi się śmiać, kiedy czuję smutek.
Dlatego chowam się dzisiaj w czerń.

Jacket: sh, Leggings: urban boutique; Boots: Royal Style; Bag: sh